Πρώτον, η ημέρα μνήμης για την φοιτητική εξέγερση στο Πολυτεχνείο κατά τη διάρκεια της Χούντας δεν είναι ούτε αργία, ούτε απεργία αλλά ούτε και εορτασμός.

Είναι μια μέρα εθνικής αυτογνωσίας, μια μέρα συλλογικού στοχασμού για τη δημοκρατία, μια μέρα αναγνώρισης της συλλογικής δράσης και των ριζοσπαστικών κινημάτων, μια μέρα μνήμης των νεκρών των γεγονότων που συνόδεψαν την εξέγερση των φοιτητών πριν κατά τη διάρκεια και μετά από αυτήν. Ως τέτοια μέρα, κατά τη γνώμη μου τα σχολεία πρέπει να λειτουργούν. Όχι όμως με το προβλεπόμενο πρόγραμμα αλλά με ένα ειδικά διαμορφωμένο πρόγραμμα παρουσιάσεων, συζητήσεων, προβολών και ίσως και προσωπικών μαρτυριών.

Οι μαθητές δεν πρέπει να βλέπουν τη μέρα αυτή ως ευκαιρία για αποφυγή των μαθημάτων, αλλά ως μια μέρα ιστορικού προβληματισμού και κριτικής σκέψης για το πολιτικό σύστημα, τις κοινωνικές ανισότητες, την καταπίεση και τη σημασία των κοινωνικών αγώνων για την ανατροπή κάθε είδους καταπίεσης.

Δεύτερον και σημαντικότερο, πρέπει το παραμυθάκι των ακροδεξιών της Χρυσής Αυγής, όπως το άκουσα χθες στη Βουλή, να σταματήσει άμεσα. Τι θα πει δηλαδή δεν υπήρξε νεκρός εντός του χώρου του Πολυτεχνείου; Υπήρξαν νεκροί ή όχι; Έχσαν τη ζωή τους άνθρωποι εκείνη τη μέρα από τους γελοίους παρακρατικούς αλλά και τα όργανα της "τάξης" που πυροβολούσαν δεξιά και αριστερά;

Δηλαδή έπρεπε να λιώσει ανθρώπους το τάνκς που εισέβαλλε στο χώρο για να θεωρηθεί ότι υπήρξαν νεκροί; Αυτά τα λογοπαίγνια πρέπει να σταματήσουν άμεσα και με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο που δεν είναι άλλος από την συνεχή και αδιάλειπτη τεκμηριωμένη υπενθύμιση των φρικαλεοτήτων της Χούντας κατά τη δημοκρατίας και των πολιτών αυτού του τόπου.