Στην μακρά διαδρομή μου στο πολιτικό ρεπορτάζ, θυμάμαι τον εκάστοτε πρωθυπουργό να θέλει να υποβαθμίσει την σημασία των ευρωεκλογών και την εκάστοτε αντιπολίτευση να μοχθεί να τις μετατρέψει σε δημοψήφισμα αποδοκιμασίας της κυβερνητικής πολιτικής.

Όσο και να ξύνω την μνήμη μου, πάντοτε το ίδιο διαπιστώνω ότι συνέβαινε. Ήταν ανέκαθεν «χαλαρή» η ψήφος στις κάλπες των ευρωεκλογών, καθώς από αυτήν δεν πρoέκυπτε κυβέρνηση. Κατά συνέπεια, ενδεικνυόταν για… αποστολή μηνυμάτων προς την κυβέρνηση προκειμένου να «φοβηθεί» και να τηρήσει τις υποσχέσεις που είχε δώσει και να λάβει κάποια φιλολαϊκότερα μέτρα στη συνέχεια. Γι' αυτό και τα λεγόμενα κυβερνητικά κόμματα (Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και πλέον αντ αυτού ο ΣΥΡΙΖΑ) εξέρχονταν από τις ευρωεκλογές αποδυναμωμένα, σε αντίθεση με τα μικρά που πάντα ενισχύονταν.

Με αυτά ως δεδομένα, μου έκανε ξεχωριστή εντύπωση η προφανής επιλογή του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, όχι απλώς να αναβαθμίσει την σπουδαιότητα των επικείμενων ευρωεκλογών, αλλά να τις ανακηρύξει σε προσωπικό του στοίχημα. Να πάρει δηλαδή τελείως επάνω του την εκλογική μάχη, θέτοντας ένα σαφές δίλημμα στους ψηφοφόρους: ή εγώ ή αυτοί, όπου στο «αυτοί» τσουβαλιάζει όλους τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς.

Ως ποδοσφαιρόφιλος ο Κυριάκος Μητσοτάκης γνωρίζει πολύ καλά ότι «η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση». Έτσι ξεκίνησε οξείες επιθέσεις σε τρεις μάλιστα κατευθύνσεις ένθεν- κακείθεν του πολιτικού χώρου που εκπροσωπεί. ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Ελληνική Λύση και ειδικά οι αρχηγοί τους, βρέθηκαν στο στόχαστρο της Νέας Δημοκρατίας, καθείς και με διαφορετικά…όπλα. Ο Κασσελάκης για το lifestyle που εκπροσωπεί και το σκοτεινό επαγγελματικό του παρελθόν, ο Κυριάκος Βελόπουλος για τις κηραλοιφές που εμπορεύονταν και τις επιστολές του Ιησού που διακινούσε και ο Νίκος Ανδρουλάκης που κατηγορείται ως παρακολούθημα των δύο προαναφερόμενων αλλά και ως άνθρωπος των… συμφερόντων.

Υπάρχουν κατά την γνώμη μου και δύο ακόμη αξιοπρόσεκτα στοιχεία στην επιλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη:

Πρώτον, ότι δεν επιδίωξε να κρυφτεί πίσω από τους υπουργούς του φορτώνοντας σε αυτούς λάθη, ολιγωρίες και παραλείψεις, αλλά εμφανίζεται ως ο κύριος υπεύθυνος για όλες τις ενέργειες της κυβέρνησης του.

Δεύτερον, πως δεν πτοήθηκε από την πίεση που του άσκησαν κάποια φιλικά συγκροτήματα ενημέρωσης και πέρασε απευθείας στην αντεπίθεση προς αυτά, υποχρεώνοντάς τους σε αναδίπλωση. Με αυτήν του την στάση, έστειλε καθαρό και σαφές μήνυμα προς όλα τα…συμφέροντα (τις μεγάλες εταιρείες που γιγαντώθηκαν επί των ημερών του έχοντας εξασφαλισμένες προνομιακή μεταχείριση από κράτος και τράπεζες), να μην διανοηθούν να εγκαταλείψουν την γραμμή της απόλυτης στήριξης της κυβέρνησής του, που του προσφέρουν.

Τα προηγούμενα διαμορφώνουν το πλαίσιο της στρατηγικής του Κυριάκου Μητσοτάκη ενόψει των ευρωεκλογών του Ιουνίου, σε συνδυασμό με ένα ακόμη σημαντικό στοιχείο: ότι το ψηφοδέλτιο έχει πολλά ονόματα που σηματοδοτούν την διεύρυνση της Νέας Δημοκρατίας προς το Πολιτικό Κέντρο και την Κεντροαριστερά.

Πολλοί νέοι υποψήφιοι δεν ήταν ενταγμένοι μέχρι τώρα στη Δεξιά και άπαντες προέρχονται από τις αριστερές παρυφές του κόμματος. Αυτήν την διεύρυνση, επιχειρούν να την συγκεράσουν με την επιστροφή του πυρσού στο σήμα του κόμματος.

Η μετατροπή των ευρωεκλογών σε προσωπικό στοίχημα του Κυριάκου Μητσοτάκη, αποτελεί το κρίσιμο βήμα του πρωθυπουργού στο να δώσει το προσωπικό του στίγμα στην αυριανή Νέα Δημοκρατία. Μην το αναλύω περαιτέρω αυτό, καθώς είναι εύκολα αντιληπτό από τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους του κόμματος. Περισσότερο αντιληπτό έγινε από τους εκφραστές των άλλων δύο ρευμάτων της ελληνικής δεξιάς, τους πρώην πρωθυπουργούς Κωνσταντίνο Καραμανλή (ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός) και Αντώνη Σαμαρά (λαϊκή δεξιά) που αρνήθηκαν να μιλήσουν στο συνέδριο της τα 50χρονα του κόμματος, στέλνοντας σαφές μήνυμα δυσαρέσκειας.

Σε ό,τι αφορά το περιεχόμενο της προεκλογικής του πολιτικής, ο πρωθυπουργός δείχνει πως θα κινηθεί στην ίδια αυστηρή γραμμή, να τα βλέπει όλα τα κυβερνητικά έργα σωστά, να αρνείται κάθε ιδέα αυτοκριτικής, να επιτίθεται με σφοδρότητα στους τρεις επικεφαλής ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Ελληνικής Λύσης και να επισείει τον κίνδυνο της αποσταθεροποίησης της χώρας στην περίπτωση που μειωθούν τα ποσοστά του κόμματος του.

Απευθυνόμενος μάλιστα στο εσωτερικό της ΝΔ, ο Κυριάκος Μητσοτάκης τόνισε από το βήμα του συνεδρίου πως «δεν επιτρέπεται η αποχή, η αδράνεια και η αδιαφορία», ενώ δεν δίστασε να δώσει στις ευρωεκλογές χαρακτήρα εθνικών εκλογών, λέγοντας ότι ένα κακό αποτέλεσμα για τον ίδιο, θα θέσει εν αμφιβόλω την πορεία της χώρας και να επαναφέρει τον κίνδυνο για νέες περιπέτειες.

Το ρίσκο που λαμβάνει ο πρωθυπουργός είναι μεγάλο, αν και ο πήχης της δικαίωσης της στρατηγικής του, δεν είναι τόσο υψηλός. Οποιοδήποτε ποσοστό πάνω από το 33% των αντίστοιχων εκλογών του 2019, θα θεωρηθεί επιτυχία ασχέτως του πόσο θα υπολείπεται από το 41% που εξασφάλισε το κόμμα του μόλις έναν χρόνο πριν.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αντλεί μια αίσθηση σιγουριάς, από το ότι κινείται χωρίς αντίπαλο στο ερώτημα της καταλληλότητας για πρωθυπουργός, όπως και ότι ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ έχουν εγκλωβιστεί σε έναν μεταξύ τους αγώνα για τη δεύτερη θέση. Από την άλλη, βλέπει την αύξηση της επιρροής του Κυριάκου Βελόπουλου που τείνει να μονοπωλήσει την εκπροσώπηση της λεγόμενης ακροδεξιάς καθώς η ΝΙΚΗ παραμένει εκτός πολιτικής αντιπαράθεσης και οι ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ κλυδωνίζονται από τις δικαστικές τους περιπέτειες.

Τα καλά νέα για τον πρωθυπουργό τελειώνουν εδώ καθώς από την άλλη η κυβέρνησή του έχει θέματα: πρώτα από όλα η υπόθεση των Τεμπών για την οποία η μεγάλη πλειοψηφία της κοινής γνώμης εκτιμά πως η κυβέρνηση συγκαλύπτει και ζητά παραπομπή του Κώστα Καραμανλή στο Ειδικό Δικαστήριο. Πέραν αυτού, αυξάνονται οι αρνητικές γνώμες των πολιτών για το έργο της κυβέρνησης σε πολλούς τομείς και κυρίως την ακρίβεια, την καθημερινότητα, την ασφάλεια, την υγεία κά.

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 14.04.2024