ΑΠΟΨΕΙΣ

Στην Τουρκία μία γροθιά δέχτηκε ένας διαιτητής και διακόπηκε, χωρίς πολλές κουβέντες, το πρωτάθλημα. Ας σημειωθεί πως οι προϋπολογισμοί των κορυφαίων τουρκικών ομάδων κινούνται σε επίπεδα Τσάμπιονς Λιγκ, δηλαδή μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια. Οι υπεύθυνοι του τουρκικού ποδοσφαίρου, στο οποίο αγωνίζονται πολλά διάσημα ονόματα, θέλουν να προστατεύσουν το προϊόν τους και καλά κάνουν. Όπως έκαναν οι Βρετανοί μετά το Χέιζελ και οι Ιταλοί που δε δίστασαν να υποβιβάσουν στη Β’ κατηγορία ιστορικές ομάδες.

Το να κάνουμε σύγκριση με το τι γίνεται στην πατρίδα μας δεν έχει κανένα νόημα. Κανένας δεν ενδιαφέρεται για το προϊόν που λέγεται ελληνικό ποδόσφαιρο, ακόμα ούτε τα συνδρομητικά κανάλια που έχουν κάθε λόγο. Οι ιδιοκτήτες των μεγάλων ΠΑΕ πρωτίστως ενδιαφέρονται οι ομάδες τους να παίξουν στην Ευρώπη και αν βοηθήσει η τύχη και οι… γνωστοί παράγοντες και στο Τσάμπιονς Λιγκ. Νοιάζονται μόνον για το χρήμα.

Και οι φίλαθλοι; Αν παρακολουθήσουμε την πορεία των εισιτηρίων σε βάθος χρόνου, η εικόνα είναι απογοητευτική. Αντιλαμβάνομαι πως οι συνθήκες έχουν αλλάξει από τη δεκαετία του 1980, όμως η προσέλευση στα γήπεδα, κυρίως στις μικρομεσαίες ομάδες είναι, όπως και να το κάνουμε, μικρή. Είναι μικρή διότι αυτές οι ομάδες είναι αποδυναμωμένες. Επιπλέον μεγάλες επαρχιακές πόλεις, ποδοσφαιρομάνες, δεν έχουν ομάδες στη μεγάλη κατηγορία. Παρακμή.

Ήταν που ήταν στραβό το κλίμα, μας βρήκε και το θλιβερό επεισόδιο με τον βαρύτατο τραυματισμό του 31χρονου αστυνομικού. Η κυβέρνηση πήρε μέτρα που έχει πάρει και στο παρελθόν, ενώ οι αγώνες θα διεξαχθούν για δύο μήνες χωρίς φιλάθλους. Και μετά τι; Θα συνετιστούν οι πρόεδροι των ΠΑΕ; Θα τα βάλουν με τους πανίσχυρους οργανωμένους φιλάθλους; Με αυτούς που δίνουν το παρόν κάθε αγωνιστική στο γήπεδο; Διότι, μέσα από τις θύρες των φανατικών τις περισσότερες φορές ξεκινούν τα επεισόδια, που ως γνωστόν κάνουν ζημία στην αγαπημένη τους ομάδα.

Το πρόβλημα, όπως παραδέχονται όλοι όσοι ασχολούνται με το ποδόσφαιρο, βρίσκεται στις σχέσεις των μεγάλων ΠΑΕ με τους οργανωμένους φιλάθλους. Πάντως αν οι ιδιοκτήτες των ομάδων αποφασίσουν να συγκρουσθούν μαζί τους δεν είναι σίγουρο ποιος θα κερδίσει. Όταν πανίσχυρος πρόεδρος, μεγάλης αθηναϊκής ομάδας, συγκρούστηκε με την ιστορική θύρα του συλλόγου, στο τέλος αυτός έκανε πίσω.

Δηλαδή λύση δεν υπάρχει; Ας το παραδεχτούμε, δεν υπάρχει. Πάντα θα γίνονται επεισόδια που μερικές φορές θα έχουν δυσάρεστη κατάληξη. Ο φανατισμός είναι τόσο έντονος που οι δολοφόνοι είναι ήρωες στα μάτια των φανατισμένων. Σηκώνουν πανό στα γήπεδα που ζητούν την αποφυλάκισή τους, ενώ οι ΠΑΕ δεν τολμούν να παρέμβουν. Το βλέπουμε συχνά τον τελευταίο καιρό.

Παρόμοια φαινόμενα συμβαίνουν και σε μεγάλα πρωταθλήματα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Όμως το αξιοπερίεργο είναι πως δε συμβαίνουν σε αγώνες που διοργανώνει η ΟΥΕΦΑ. Γιατί; Ως γνωστόν η ΟΥΕΦΑ δεν κλείνει τα μάτια, αλλά τιμωρεί με ποινές βαρύτατες. Και σε περίπτωση σοβαρών εκτρόπων η υπαίτια ομάδα αποκλείεται για ένα ή δύο χρόνια από κάθε ευρωπαϊκή διοργάνωση. Και η ΠΑΕ χάνει πολλά λεφτά. Έτσι εξηγείται πως την Κυριακή ένα γήπεδο είναι κόλαση και την Τετάρτη εκκλησία.

Μήπως θα ήταν λύση το ελληνικό πρωτάθλημα να το αναλάβει, εξ ολοκλήρου, ένα κλιμάκιο της ΟΥΕΦΑ;